السلام علیک یا اباصالح المهدی(عج)...
آقا!
آقا جان!
آقای یگانه من!
مظلوم ترین!
تنها ترین!...
تو خود خوب میدانی که من، عاشق عاشق پیشه دل شکسته تو،با خود عهد کرده بودم که زندگی ام را، تمام
زندگی ام را...آری، همه و همه آن را، وقف تو کنم...
و چرا نه؟!!
چرا چنین نکنم؟ در حالی که می دانم، به یقین می دانم که تو - مولای دریا دل من( که چقدر کوچک است دریا
برای نشان دادن مهربانی تو و چقدر کلمات محدودند برای بیان احساس من)- هر روز و همه شب ،لحظاتی از
زندگی گران بار خود را به یاد من بوده ای و برای من، این موجود کوچک سراپا تقصیر، دست به دعا برداشته ای
و چه زلال - ای زلال ترین - اشک ریخته ای؛
اشکی برای من...
اشک " تو " برای " من"...
اشکی برای سبک شدن کوله بار پرگناه من!!!....
آه....ای خدای من!
پس اگر تمام زندگی خویش را و لحظه به لحظه آن را وقف تو کنم،هنوز هیچ نکرده ام و هنوز هم در خم ابتدایی
ترین کوچه عشق تو مانده ام....
من عهد کرده بودم؛
با خود و با خدای خویش، که لحظات زندگی ام را به یاد تو گره بزنم...
و اکنون،
اکنون که زندگی ام به اندازه بیست و دو سال خزان زده است،سر به زیر و شرمگین ام؛
از اینکه نتوانسته ام-آن چنان که باید و آن سان که شاید- به عهد خویش وفا کنم...
که به خدا سخت زمانه ای شده برای عاشقان تو...
اینک؛
ای دیادل ترین!
می خواهم - به سان مورچه ای که به اندازه توان خویش، تحفه ای برای سلیمان می برد - هدیه ای به بار گاه
تو تقدیم کنم...
نیک می دانم که سرزنش ام نخواهی کرد؛ از اینکه هدیه ام کوچک است در برابر عظمت تو.
اکنون به لطف و مهربانی خویش،
هدیه مرا بپذیر...
جان مرا بپذیر...
بگذار تا فدایی تو باشم؛
فدا شوم به راه تو،
که همه چیز منی و همه هستی من...
ای تمام سرمایه زندگانی من!
ای محبوب آسمانی من!
من فرزند جوان پدر و مادری هستم که قلب مرا با محبت تو آشنا کرده اند و شهد شیرین تر از عسل مهرت
را،نه جرعه جرعه که دریا دریا، در کام جانم ریخته اند...
به امید روزی که فدایی تو باشم...
امیدشان را نا امید مکن..
ای منتهای تمامی آرزو ها!...
مهدی جان....
اللهم عجل لولیک الفرج....
بی تو که شعر نیست همه زمزمه های عاشقان
با تو که شعر میشود ناله ی پیر دختران