با خودم عهد کردم که جمعه ها برای مولایم ؛ حضرت صاحب الزمان بنویسم (به طور اخص؛ چرا که هرچه مینویسم وهر چه هست از آن اوست)
آمدم خودم بنویسم دیدم که زهی خیال باطل...من
کجا و....
پس از زبان دیگران مینویسم که حرف دل است .
و چه فرقی میکند؛ که چه کسی گفته باشد؛ مهم اینست که حرف دل ما هم باشد
و چه زبانی شیوا تر از شعر:
تقدیم به اوکه
نه تنها حاضر است که ظاهر هم هست اما....ما لیاقت نداریم...
او غیبت نکرده است...
گاهی اگر با ماه صحبت کرده باشی...
از ما اگر پیشش شکایت کرده باشی...
گاهی اگر در چاه مانند پدر آه!
اندوه مادر را حکایت کرده باشی...
گاهی اگر زیر درختان مدینه ؛
بعد از زیارت استراحت کرده باشی...
گاهی اگر بعد از وضو مکثی کنی تا ،
آئینه ای را غرق حیرت کرده باشی...
در سال های سال دوری و صبوری
چشم انتظاری را شفاعت کرده باشی...
حتی اگر بی آنکه مشتاقان بدانند
گاهی نمازی را امامت کرده باشی...
یا در لباس ناشناسی در شب قدر
از خود حدیثی را روایت کرده باشی...
یا در میان کوچه های سرد و تاریک
نان و پنیر و عشق قسمت کرده باشی...
پس بوده ای و هستی و می آئی از راه
تا حق دلها را رعایت کرده باشی
پس مردمک های نگاه ما عقیمند!
تو بوده ای بی آنکه غیبت کرده باشی
اللهم عجل لولیک الفرج و العافیه و النصر
به امید ظهور آن حضرت
با سلام
من آپم
منتظرم....
اگه دوست داشتی تبادل لینک کنیم
با سلام معرفی سایت بشما ودر خدمت هستیم