جمعه ها برای تو می نویسم

سلام...

سلامی از کمترین و کوچکترین و خارترین وجود عالم به بزرگترین و مهربان ترین و بزرگوارترین و زیباترین وجود عالم...

نمی دانم سلام کمترین را پذیرائی یا نه!!...اما می گویند که کریمان کریمانه می نگرند...

مولای من...

تن مرده ام را با نگاه مسیحائیت جان دوباره ببخش...

مس وجودم را با دستان موسائیت تو کیمیا کن...

نفس آلوده به گناه و این بت خودخواهی را با ید ابراهیمیت بشکن....

روح خسته و رنجورم را با صوت داوودیت نشاط دوباره ببخش...

مرا از نو...از نو..ای مولای من!...برای خودت و تنها برای خودت بساز...

بگذار همیشه و همیشه در تمام لحظات زندگی ام با تو باشم ....ای آقای من!

ای مولای خوبی ها، ای از همه بهتر، ای غایب از نظر!

مرا چون خود،
  
پاک و زلال و آسمانی کن. دستم را بگیر و این خاک نشین تنهایی را تا عرش نگاهت بالا ببر...

بگذار با یاری تو ، به شوق دیدار تو، از فرش خدا بسوی عرش او روانه شوم ...

سید من ، ای صاحب خیَر، ای غایب از نظر!

یک نگاه....نه!، گوشه چشمی از شما بس است تا همچون پرنده ای آزاد در آسمان بی کرانه الهی بسوی تو، ای تمام خوبیها و مهربانی

ها، پرواز کنم....

یک دست نوازشگر تو بر سرم می دانی چه می کند با این دل مولای من؟!!!

سلاله زهرا(س)،ای ناجی بشر، ای غایب از نظر!

کشتی نجاتت را بسوی دریای پرتلاطم زندگی من روانه کن، تا مرا از عمق این دریای پرآشوب زندگی نجات دهد و دل بی تابم بر عرشه

کشتی احسانت آرام گیرد...

ای چراغ هدایت، ای روشنی بصر،ای غایب از نظر!

نور هدایتت را بر جاده تاریک زندگی ام بتابان که این گم کرده راه، راه آمدن به سوی تو را بازشناسد...

آقای من،ای در عطوفت مهربان تر از مادر، ای غایب از نظر!

بگذار شبی سر بر دامن مهربانی ات تا صبح اشک بریزم تا بلکه دل بی قرارم آرام گیرد...آرام... آرام...

آنگاه به تو قول می دهم که دیگر چیزی نخواهم جز آمدنت....جز آمدنت...


التماس دعا