شعری برای غروب جمعه که دلت می گیره..........

به دل گفتم چرا با غم عجینی؟
                     چرا هر عصر جمعه،دل غمینی؟
به ناگه اشک چشمم ناله سر داد
                      دلم از غصه اش فریاد سر داد
که تو آخر نمیدانی،کسی هست
                        که عهدی با دل هر عاشقی بست
همه گویند چرا این دل چنین است؟!
                  به عصر جمعه ها عاشق غمین است
بگویم من تو را از عهد این دل
                      که فریاد دو دو صد فریاد از این دل
همه دلها گرو در دست مولاست
                         همه جانهای ما سر مست لیلاست
همان روزی که خلوت کرده بودم
                      به ناگه یک ندایی را شنیدم
ندایی بود،بس جانسوز و پرخون
                     که گویی او دلی دارد همه خون
دگر عشاق ما حالی ندارند
                             دگر با آه ما اشکی ندارند
همه در بند دنیای خودستند
                          چرا پیمان خود با من شکستند؟!
چرا نام مرا آهسته گویند؟
                            ز خجلت نام من با کس نگویند؟
چرا کس نام من از دل نگوید؟
                      به تزویر و ریا نامم بگوید؟
همه آلام خود،آرام و پر درد
                          بگفت با این دل پر غصه و درد
گلویم پر ز بغض،مملو ز فریاد
                         ز پر دردی مولایم زنم داد
دو چشمانم به دردش ناله می کرد
                   خدا را با که این بازی توان کرد؟!
که مولایم همه درد و همه غم
                         ولیکن یار او بی درد و بی غم!
از آن پس با دل خود عهد کردم
                   خوشی را بر دل خود منع کردم
به مادامی، که مولایم غریب است
                     به هر جا که روم کارم همین است:
خنده بر لب نزنم از ته دل تا به ابد                
گریه بسیار کنم بر غم او تا به ابد