بسم رب المهدی...

ای برکت دهنده زمین دل!
امسال با خویش عهد کرده ام که هرگز در سرزمین قلبم بذری نکارم!!
هیچ بذری؛به جز بذر محبت تو را که آرزویی شده ای برای من،
نه بذر محبت دوست ،
نه بذر محبت همسر،
نه بذر محبت مال
نه بذر...
هیچ کدام...آری، هیچ کدام را نخواهم کاشت...
من، تنها و تنها بذر عشق تو را کشت خواهم کرد -که در بذر عشق تو عصاره تمام خوبی ها و پاکی ها و
راستی های عالم را دیده ام- و محبت فرزند را؛ اگر فدایی تو باشد...
و مهر همسر را؛ اگر شیدای تو باشد...
و آنگاه تا همیشه،
تا آن هنگام که نفسی هست برایم-که اگر بی یاد تو باشد، خدا کند که نباشد!- به انتظار رویش بذرهای عشق
خواهم ماند...
و میدانم که تو - مهربان آقای من- به لطف و عنایت لاینتناهی خویش، تمامی بذرهای مرا به بار خواهی نشاند...
و تا آن روز، هر روز و همه روز،
سرزمین دلم را
با باران اشک فراقت،
ای دردانه گوهرستان یکتای یگانه!
آبیاری خواهم کرد...
و آن روز...روز برداشت محصول،
سرزمین دلم،از تمامی صفات عالی و متعالی،لبریز خواهد بود...
که با محبت تو،همه خوبی ها از آن من است و بی مهر تو همه پلیدی ها.
راستی...بگو بدانم؛
بذر ناب محبت تو را کجا می فروشند؟!!
چه می گویم؟!!
بذر ناب محبت«مهدی(عج)» را نمی فروشند؛که هدیه می کنند!!
هدیه به تمام آنها که خالصانه، زمینشان را از تمامی علف های هرز زدوده اند...
و آیا در سرزمین دل من،هیچ علف هرزی نروییده است؟!!!
نمیدانم!!

اللهم عجل لولیک الفرج...